Dlaczego lubię Santiago

Jest wiele powodów, dla których każdego dnia zachwycam się tym miastem. Oprócz wielu defektów, które niewątpliwie ma chilijska stolica, jest tu tyle pięknych miejsc, widoków i ludzi, dla których szkoda ją opuszczać.

Po pierwsze, lubię Santiago za to, że w pół godziny drogi samochodem z centrum, można nacieszyć oczy takimi widokami:

Najlepsze w tym wszystkim jest to, że można tak sobie wyskoczyć w sobotni poranek o świcie, połazić po górach, przefiltrować płuca (bo w Santiago można pomarzyć o świeżym powietrzu), odpocząć i już na obiad wrócić do domu. Niesamowite jak dla mnie (pamiętam, że podróż pociągiem z Łodzi w Bieszczady trwała 13 godzin!).


Po drugie, nie przestaje mnie zachwycać wzgórze św. Krzysztofa (Cerro San Cristóbal), z którego rozpościera się szeroka panorama na całe miasto. Wjeżdżanie kolejką na jego szczyt stało się moim niedzielnym nałogiem, tak jak obowiązkowa konsumpcja mote con huesillos (oczywiśccie najlepsze w mieście jest właśnie to, które sprzedają na wzgórzu).

Po trzecie, za pewne przyjemne miejsce, wioskę Dominikanów (El Pueblito de los Dominicos), ze starmi domami, która cudem przetrwała w centrum Santiago, nie dając się zakopać wśród nowopowstających drapaczy chmur. Co prawda jest to teraz centrum berdziej komercyjne, niż religijne, gdzie można zaoptrzyć się w cuda chilijskiego rękodzieła, lecz mimo wszystko coś magicznego pozostało w tym miejscu. Artyści mają tu swoje pracownie, rzeźbiarze rzeźbią, garncarze lepią swoje garnki, tkaczki tkają, starsze panie robią szaliki i czapki na drutach…

Po czwarte, za murales, które zdobią mury domów w centrum miasta. Ponieważ pozwalają mi odczuć, że historię tworzy się na ulicy, że każdy ma prawo głosu, że każdy może wziąć udział w ulicznej dyskusji. Murales są dla mnie wyrazem wolności słowa, która nie jest czymś oczywistym i dostępnym dla każdego (szczególnie w krajach Ameryki Łacińskiej). Są dla mnie również wyrazem pokojowej walki, sposobem na wyrażenie swojej niezgody, swobodną ekspresją, która nie mogłaby mieć ujścia w środkach masowego przekazu (bo za bardzo kontrolowane przez ludzi z jednej partii).

Po piąte, uwielbiam Santiago za upał w grudniu i styczniu, za nowoczesne metro, za ludzi, którzy na każdym rogu ulicy czytają przyszłość z kart Tarota, za rzekę Mapoczo w kolorze zgniłego brązu oraz za to, że tak blisko stąd do Valparaiso.

To tylko przystawka tego, co ma do zaoferowania Santiago. Nie nadeszła jeszcze pora pierwszego i drugiego dania, nie wspominając o deserze. To miasto ma w sobie mnóstwo atrakcji, które można odkrywać powoli każdego dnia, smakując je stopniowo, żeby nie zachłysnąć się nimi zaraz na wstępie.